Tazzie!

Op donderdag 2 april komen Matias, Julia en Daphné om 7 uur aan op het vliegveld in Hobart. We halen ze daar dus om half 8 ’s ochtends op. Om 7 uur ga ik de Woolworths in om ontbijt en lunch te halen, wederom gaan wij later op de dag stokbrood, kaas, ham, tomaat en sla nuttigen. Het plan voor vandaag is om eerst naar de Tasman Peninsula toe te rijden om daar een aantal steile klifwanden en Port Arthur te bezoeken. Vervolgens rijden we vanaf daar naar ons hostel bij Freycinet National Park. Dit belooft een lange maar ook erg gave dag te worden.

Na een tijdje gereden te hebben komen we aan bij Eaglehawk Neck, dit is een smalle landtong waarmee de Tasman Peninsula aan de rest van Tasmanië verbonden is. Hier zou een mooi uitzichtpunt moeten zijn maar door de laaghangende bewolking en regen is er niets te zien. Bij de oceaan aangekomen stoppen we bij een aantal stranden en stukken rotskust om deze te bezichtigen. Even verderop komen we bij een blowhole aan. Dit is een plek waar de zee in een dunne kloof geduwd wordt en vervolgens bijna recht omhoog spat. Dit blowhole is niet heel indrukwekkend maar de kustlijn met steile klifwanden zijn wel mooi om te bezichtigen. We rijden langs de kust en stoppen op meerdere plekken om de kliffen te bezichtigen. De laatste stop voordat we naar Port Arthur rijden is voor de zogeheten Waterfall Bay. We moeten een stukje wandelen voordat we hier aankomen maar het resultaat is zeker de moeite waard. Een mooie baai met steile rotswanden waar een grote waterval naar beneden komt!

Hierna rijden we door naar Port Arthur, een oude stad waar de Britse gevangen naartoe geëxporteerd werden. Hier aangekomen staat ons echter een negatieve verrassing te wachten. We moeten ruim $30 per persoon betalen om hier naar binnen te gaan. Geen van ons lijkt dit de moeite waard en we besluiten dit avontuur af te blazen om richting Freycinet te rijden. We rijden terug via Eaglehawk Neck en kunnen deze keer wel het uitzicht bewonderen! Op de weg zien we veel doodgereden opossums en Tasmaanse duivels. Op de terugweg stoppen we bij een supermarkt om de boodschappen voor het avondeten en het ontbijt en de lunch van morgen te doen. Op dit moment doet Michael, onze chauffeur een dutje om ervoor te zorgen dat hij goed uitgerust blijft. Onderweg stoppen we nog even bij een kampeerplaats langs de kust. We rusten hier even uit onder het genot van een fles wijn, brie en druiven.

Als we bijna bij Freycinet zijn aangekomen zien we dat de zonsondergang een schitterend spektakel geeft en we besluiten de auto aan de kant van de weg te zetten om dit te bekijken. Michael, Matias en ik trekken een sprint door een weiland om nog net de zon onder te kunnen zien gaan. Het was een schitterend gezicht en de moeite van de sprint zeker waard. Bij het hostel aangekomen kookt Matias een heerlijke pasta met crème en champignons. Matias doet een koksopleiding en hij en ik doen de hele week ons best om lekkere gerechten te bereiden waarbij ik het een en ander van zijn trucjes afkijk. Die avond spelen we nog een paar kaartspelletjes voor we naar bed gaan.

Die vrijdag is het een ontzettend mooie dag, de zon schijnt en het is een aangename temperatuur. We hebben het erover gehad om vandaag te gaan kajakken maar ’s ochtends is de zee nog iets te ruig. We besluiten daarom om eerst naar het uitzichtpunt te lopen vanwaar we de Wineglass Bay kunnen zien. Dit is een strand aan een wijnglasvormige baai met mooi wit strand en een helderblauwe zee. Vlak voor de top is er een ontzettend comfortabel bankje waar we met drie personen naast elkaar liggend op uitrusten, zoiets wil ik ook wel in mijn tuin later! Het uitzicht zelf is schitterend, we nemen een aantal mooie foto’s en besluiten om door te wandelen naar het strand zelf en niet te gaan kajakken. Het strand ziet er namelijk ontzettend verleidelijk uit, na een pittige afdaling komen we hier aan. Er is maar één woord waarmee ik dit kan beschrijven, wauw!! Het strand is echt ontzettend wit en de oceaan schitterend blauw, het is het mooiste strand waar ik tot dan toe ooit geweest ben. We lunchen in de zon op het strand met stokbrood, guacamole, cottage cheese en sla.

We genieten ook van de zon en maken we veel foto’s van het strand en de golven die op de rotsen aan de rand van de baai stukslaan. Michael en ik besluiten om de zee in te gaan, koud maar heerlijk verfrissend. De golven slaan op een gave manier over en dit is ook genieten. Ik voel me weer in klein kind die zich in de golven aan het vermaken is. Na dit een tijd gedaan te hebben is het tijd om weer terug te gaan lopen. We willen ’s avonds namelijk de zonsondergang bekijken. Michael, Julia en ik lopen via een iets langere route terug en zien zo nog wat meer van het Freycinet nationale park. Onderweg zien we nog mooie stranden, vergezichten en wallaby’s! Bij de parkeerplaats aangekomen zijn Daphne, Sarah en Matias al een kwartiertje terug. In totaal hebben we ongeveer 4,5 uur gelopen. Ze hebben een aantal wallaby’s gespot op de parkeerplaats en we blijven nog even om hier foto’s van te nemen.

Vervolgens gaan we naar het plaatselijke winkeltje om boodschappen voor het avondeten te doen. Het plan is om die avond in het kampvuur te koken, we halen daarom aardappelen, maiskolven, hamburgers, kip, paprika, courgette, worstjes, aïoli en marshmallows. Dit alles wikkelen we in aluminiumfolie gewikkeld om het vervolgens in het kampvuur te koken. De man achter de balie in het plaatselijke winkeltje is niet erg goed in rekenen en komt uit op een bedrag van $170. Dit lijkt mij extreem veel voor het avondeten van zes personen en als het nagerekend wordt blijkt het totaal ‘slechts’ $80 te zijn. We hebben wat blokken hout ontvreemd bij het hostel en deze nemen we in de auto mee naar het dichtstbijzijnde strand. We hebben in het nationale park nagevraagd waar we een kampvuur mogen stoken en dit was één van de opties. Als we het hout aan het neerleggen zijn worden we echter meteen door ‘locals’ aangesproken. Hier mag geen kampvuur gemaakt worden en na dit met hun overlegd te hebben blijkt dit te kloppen.

We rijden daarom naar een strand een stuk verderop waar wel een vuurtje gestookt mag worden. Terwijl de zon de lucht in lichterlaaie zet begin ik met het stoken van een vuurtje. Het zand waarom we een vuurtje stoken is nog nat van de vloed en we hebben weinig kleine takjes. Het vuur aankrijgen is daardoor een flink karwei maar het lukt uiteindelijk wel. We hebben een muziekje aan en genieten van een schitterende avond. Aangezien ik het zowel fantastisch vind om een vuurtje te stoken als om te koken ben ik helemaal in mijn element. Het koken in het kampvuur is nog best lastig, twee dezelfde dingen zijn op hele andere momenten klaar maar over het algemeen lukt het prima. Vooral de aardappelen en maïskolven zijn echt verrukkelijk, smullen! We blijven een paar uur op het strand en hebben een erg leuke avond. Met Michael zijn fototoestel maken we foto’s met lange sluitertijd terwijl we Tazzie in de lucht schrijven. Dit levert mooie plaatjes op! Na een lange avond gaan we uitgeput terug naar ons hostel voor een welverdiende nachtrust. Deze duurt echter niet super lang, Michael en ik gaan de zonsopgang bezichtigen en onze wekker staat dan ook vroeg.

Wanneer we wakker worden ziet het er niet veelbelovend uit, het is flink bewolkt en dus maar de vraag of we ook maar iets van de zonsopgang kunnen gaan zien. We besluiten toch de auto te pakken en richting de kust te rijden, wie weet klaart het wat op. Een kamergenoot van mij en Matias gaat ook mee en we rijden naar de oostkust van Freycinet. Na een kwartiertje komen we hier bij de vuurtoren aan en is het wachten of we wat te zien krijgen. Het waait flink en het is daardoor behoorlijk fris maar gelukkig ontstaan er wat gaten in het wolkendek en dit levert toch nog een mooie lucht op. Het is niet zo spectaculair als gehoopt maar ik ben blij dat ik ben gaan kijken. Voor de kust ligt een eiland dat mooi in de plaatjes past. Op een gegeven moment horen we het geluid van blaffende zeehonden vanaf het eiland komen, gaaf! Als we terug zijn bij het hostel halen Michael en ik croissants bij de lokale bakker, we bedenken dat we hier de Fransen wel blij mee zullen maken en dat hebben we goed gegokt. Als we moeten afrekenen vallen onze monden echter open, $3 per croissant…

Vervolgens nemen we een kijkje bij Sleepy en Honeymoon Bay, twee mooie baaitjes in het nationale park van Freycinet. Het weer nodigt niet echt uit om lang buiten te blijven staan aangezien het hard regent en dus stappen we in de auto. We gaan naar Brischino om daar te tanken aangezien de benzine in het plaatsje waar wij zijn 25 cent per liter duurder is dan op andere plekken. Eenmaal in Brischino aangekomen vragen we in de VVV wat er hier te doen is. Ze wijzen ons op een blowhole in de buurt die het bezichtigen waard is en in een klein minihaventje is er een fish en chips zaak die heerlijke fish en chips schijnt te hebben. We gaan eerst naar het blowhole, deze is een stuk indrukwekkender dan de vorige en het levert een aantal mooie plaatjes op. Ik kan zonder gevaar schuin achter het water staan en op de foto’s lijkt het daardoor bijna alsof ik het water dirigeer! Na een tijdje van dit schouwspel genoten te hebben gaan we naar het haventje. Dit doet me denken aan Bretagne, een paar kleine vissersbootjes, rotskust en een heel klein viswinkeltje. Ik besluit om voor de zalm te gaan en bestel er een inktvisring en oester bij. Dit is echt een ontzettend goede keuze, de zalm is super vers en verrukkelijk. Ik heb in tijden niet zoiets lekkers gegeten! De oester is ook echt heel goed en met een beetje citroen is het een verrukkelijke lekkernij. Zo goed dat ik Daphne en Matias overhaal om er ook één te proberen en ik neem natuurlijk ook een tweede oester. Mijn buik zit hierna goed vol en ik voel me erg voldaan, wat was dit heerlijk!

In al ons enthousiasme over de kwaliteit van het eten vergeten we te tanken in Brischino. Op de kaart zien we dat we gelukkig nog ruim op tijd langs een tankstation komen. Als we hier aankomen blijkt dit tankstation op zaterdag en zondag gesloten te zijn. We beseffen ons des te meer dat Tasmanië nog een redelijk verlaten gebied is waar tankstations en winkels niet altijd open zijn. Persoonlijk vind ik dit soort old school dingen echt fantastisch, het geeft een beetje extra spanning aan ons avontuur! Gelukkig komen we even verderop wel nog langs een tankstation dat open is. We rijden hierna verder richting Launceston en rond 4 uur komen we aardig in de buurt. In ons toeristenboekje zien we informatie over de mogelijkheid om wijn te proeven bij een aantal wijngaarden. We kiezen een wijngaard uit en dit is een gave ervaring. Terwijl we aankomen wordt het weer net wat beter en de zon breekt door. Als we uit de auto stappen hebben we een mooi uitzicht over de wijngaard en de achterliggende heuvels. We worden enthousiast begroet door twee honden en lopen naar de proeverij. Hier worden we hartelijk ontvangen door een nog redelijk jonge joviale man die bretels over zijn overhemd aan heeft. Hij ziet er uit als het stereotype wijnproever en vertelt ons van alles over de wijnen die we proeven. Het is een leerzaam moment en we besluiten twee flessen wijn te kopen, ze zijn namelijk erg lekker.

Vervolgens gaan we naar de volgende wijngaard toe maar deze blijkt net gesloten te zijn, wel is deze echt op een schitterende locatie gelegen. We blijven dan ook eventjes hangen om het uitzicht te bezichtigen. Op de terugweg rijden we verkeerd en moeten we op een verlaten landweg keren. Terwijl we dit doen bedenk ik me al dat dit het moment zou zijn waarop Michael per ongeluk rechts zou kunnen gaan rijden en ja hoor dit gebeurt. Rustig vertel ik Michael dat hij toch echt links moet rijden en na dit twee keer gezegd te hebben, heeft Michael het zelf ook door. Oeppsss, Sorry! Deze uitspraak is typisch van Michael en elke keer dat hij iets doet dat niet heel handig is ziet iedereen de ‘Oeppsss, Sorry’ al aankomen. We kunnen hier altijd erg om lachen. Die avond kook ik in het hostel pasta met garnalen, met een goed glas wijn is dit een heerlijke afsluiter van de dag.