Uluru

Op woensdag 3 juni verzamelen Clémence, Michael en ik om 7.20 bij Franklin street om vanaf daar een taxi naar het vliegveld te nemen. Michael en Clémence hebben dezelfde Uluru tour als ik geboekt dus dat is erg gezellig. We weten weer een stoel bij de nooduitgang te bemachtigen dus dat maakt de 3,5 uur die we in het vliegtuig zitten vooral voor mij een stuk aangenamer. Uluru ligt in het Northern Territory en het tijdsverschil bedraagt een half uur. Ik wist niet dat er tijdszones van een half uur waren en ik vind het nog steeds apart. Rond de heen en terugvlucht werd het daardoor erg verwarrend hoe lang de vlucht precies duurde en of ik mijn horloge voor of achteruit moest zetten. Vlak voordat we landen op Ayers Rock airport kunnen we Uluru al zien liggen. Ik vond de rots altijd enorm groot lijken op foto’s en in werkelijk is hij dat ook. Nadat we geland zijn stappen we het vliegtuig uit en voor ons ligt Uluru. Het is echt bizar dat er midden in een vrij vlakke woestijn een 300 meter hoge rots staat. We wachten nog een half uurtje en daarna worden we opgehaald door onze tourgids, Ben. Er zitten in totaal 18 mensen in onze tourgroep en het is een erg gezellige groep!

Allereerst gaan we naar het Cultural Centre vlakbij Uluru om daar nog wat meer te leren over de geschiedenis van de rots, het belang voor de Aboriginal community en de invloed van het toerisme in de regio. Duidelijk wordt dat Uluru een belangrijke rol speelde in de Tjukurrpa (‘Droomtijd’). Dit Tjukurrpa bestaat uit een verzameling verhalen die de Aboriginals gebruiken als verklaring voor het ontstaan van het landschap. De Tjukurrpa verhalen bevatten allerlei levenslessen die jongeren helpen om te begrijpen hoe ze met het landschap om moeten gaan. Binnen de Tjukurrpa zijn er een aantal plekken die voor de Aboriginals heilig zijn. Uluru is er één van en het beklimmen van de rots is iets dat alleen bepaalde hoog ingewijde leiders mogen. Het is dan ook best storend om te zien dat er een sliert aan mensen over een paadje de rots aan het beklimmen is. Gelukkig is het aantal mensen dat Uluru beklimt wel sterk aan het afnemen maar vanwege een lastige regelgeving is het nog niet mogelijk om de rots definitief voor iedereen te sluiten. Het is interessant om wat te leren over de verhalen van de oorspronkelijke bewoners van het gebied, maar helaas zijn veel van de ‘Tjukurrpa’ verhalen bestempelt als geheim. De Aboriginals vertellen ze aan niemand die niet ingewijd is.
Hierna lopen we om de helft van de rots heen. Ook van dichtbij blijft het een indrukwekkend en fascinerend gezicht. Uluru is niet eens bijzonder mooi maar het is vooral ontzettend fascinerend. We doen onze uiterste best om dit op de gevoelige plaat vast te leggen maar dit lukt maar gedeeltelijk. Voor Michael is het zelfs bijna onmogelijk, hij heeft zijn SD kaart in de computer laten zitten. Zijn camera maakt echter veel betere foto’s dan die van mij. Ik besluit de SD kaart van mijn GoPro tussen mijn camera en GoPro te wisselen en Michael mijn SD kaart te lenen. Zo kan hij toch foto’s maken en krijg ook ik de mooie foto’s die hij maakt! Het is winter in Uluru en dat betekent dat de zon al vroeg onder gaat. Daardoor kunnen we niet helemaal om Uluru heenlopen, we moeten op tijd zijn om de zon onder te zien gaan en te zien hoe de rots als gevolg hiervan van kleur verandert. Dit schijnt een spectaculair fenomeen te kunnen zijn als er een heldere zonsondergang is. De lucht is gelukkig strakblauw en we kunnen ons opmaken voor dit spektakel.

We rijden naar een uitzichtpunt dat tussen de zon en Uluru in licht om hier de zonsondergang te kijken. Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik naar een zonsondergang kijk terwijl ik de hele tijd mijn rug naar de zon toe heb! We zetten Michael’s camera op een statief en maken om de paar minuten een foto om zo de kleurverandering terug te kunnen kijken. Het is echt spectaculair om te zien hoeveel kleuren rood Uluru aanneemt, dit is echt heel mooi! Ik ben dan al ontzettend blij dat ik naar Uluru gegaan ben, het was behoorlijk prijzig maar absoluut het geld waard! We eten ook bij dit uitzichtpunt en de tourgids heeft een prima maaltijd bereid. Het valt op dat ze hier echt hun best doen om geen vervuiling in het park achter te laten. Het afwaswater maar ook de vloeistof uit de groenteblikjes wordt allemaal opgevangen in grote jerrycans en mee het nationale park uit genomen.

Nadat de zon onder is en het donker is geworden rijden we richting de camping, terwijl we de bocht omrijden zien we dat naast Uluru de maan opkomt. Deze is een hele bijzondere felrode kleur en het moment dat ik dit zie valt mijn mond open. De volle rode maan naast Uluru is echt een uniek en spectaculair gezicht! Bij de camping aangekomen wordt er een groot vuur opgestookt. De rest van de avond zitten we hier omheen met tussendoor een kort uitstapje naar een nabijgelegen heuvel. Hier is weinig lichtvervuiling en we zouden dus een spectaculaire sterrenhemel moeten kunnen zien maar dit valt behoorlijk tegen. De maan is zo sterk dat alles verlicht is, we hebben zelfs een schaduw van de maan! In de verte kunnen we Uluru en Kata Tjuta zien liggen en zo is het toch nog erg mooi. Als we bij het kampvuur terugkomen heeft de gids Damper gebakken. Dit is een type brood dat je in een grote pan in het kampvuur bakt. Het smaakt verrukkelijk en samen met marshmellows is dit een lekkere snack voor het slapengaan.

Het slapen zelf doen we in ‘swags’ dit zijn waterdichte, katoenen minitentjes die de vorm van een slaapzak hebben. Je kruipt hier met je slaapzak in en slaapt zo warm maar wel direct onder de sterren. Indien het regent of je het koud hebt kan je een flap over je gezicht doen en zo is de swag ook in mindere weersomstandigheden te gebruiken! Ik vind het fantastisch dat het woord ‘swag’ gebruikt wordt als naam voor een voorwerp, het ligt goed in de mond!
De volgende ochtend staan we erg vroeg op, we gaan de zonsopgang bij Uluru bekijken. ’s Nachts heb ik het in de swag niet koud gehad maar zodra ik hier uit stap blijkt maar weer eens dat de nacht in een woestijn koud kan zijn, brr… We rollen de swags op en gaan dan in het busje naar het uitkijkpunt waar we gister ook waren. We ontbijten hier en zien links van Uluru de zon opkomen, ook dit is ontzettend mooi maar het is niet zo spectaculair als de zonsondergang. Hierna rijden we naar Kata Tjuta, dit is net als Uluru een grote rotsformatie die in de midden van een grote relatief vlakke woestijn opduikt. We doen een circuitwandeling van ongeveer 7,5 kilometer rond de rots en dit is echt ontzettend mooi. Het uitzichtpunt op de top van deze wandeling is adembenemend. Dit punt bevindt zich in een kloof tussen twee ontzagwekkende rotswanden, na een flinke klim tussen deze kliffen kijk je terug over een fantastisch uitzicht met naast je deze schitterende wanden. Kata Tjuta is mooier dan Uluru en nog steeds wel fascinerend en uniek alhoewel het in die categorieën niet aan Uluru kan tippen.

Op de terugweg relaxen we nog even in de zon op een mooi punt. Hier raken we steeds meer in gesprek met Russell, een Australiër en zijn Franse vriendin, Anouk. Zij zitten in de bus achter ons en tijdens de lange busrit (iets van 6 uur) die ons naar de volgende overnachtingsplaats brengt kaarten we en door de ontstane gezelligheid duurt de busreis voor ons gevoel een stuk korter. Onderweg stoppen we nog om brandhout te verzamelen. Dit breken we van dode boompjes af en ik kan me hier lekker op uitleven, ik probeer fanatiek zo veel mogelijk grote stammen af te breken. Wat beweging tijdens zo’n lange busrit is ook wel fijn. Na afloop blijkt dat ik iets te fanatiek geweest ben, ik zit onder de schrammen! Het hout dat we verzameld hebben schijnt het op 1 na warmst brandende hout ter wereld te zijn en dat merken we. Als we die avond het kampvuur maken hebben we binnen de kortste tijd een ontzettend groot en warm vuur. Deze avond wordt het kampvuur gebruikt om in te koken, er wordt een pan in de kolen ingegraven terwijl er een paar kolen uit het vuur geschept worden om hierop te wokken! Het avond eten is erg lekker en deze avond komt de maan pas wat later op en we kunnen dus een tijdje genieten van een schitterende sterrenhemel. Vervolgens drinken we een koud biertje bij het kampvuur en roken Michael en ik een sigaartje. Het was wederom een erg fijne reisdag en we gaan met een tevreden gevoel onze swags in voor een welverdiende nachtrust

De volgende ochtend staan we wederom vroeg op om de zonsopgang mee te kunnen maken. Deze keer gaan we naar Kings Canyon. Dit is een erg mooi heuvelgebied met een imposante canyon in het midden. Persoonlijk vind ik Kings Canyon behoorlijk op een kleine versie van de Grand Canyon lijken. Door klievende rotsen zijn er rond de canyon echter een soort ‘domes’ ontstaan. Deze hebben qua vorm aardig wat weg van stenen iglo’s en hierdoor lijkt het net een stad. Dit gedeelte heet ook wel de lost city en doet haar naam absoluut eer aan. In de Canyon bevindt zich ook ergens een verborgen waterhole met daaromheen planten en vogeltjes, echt een mooie oase in de woestijn. De gids vertelt over de rol die een aantal planten speelden in de voedselverzameling door de Aboriginals. Zo gebruikten ze een bepaald kruid om bepaalde waterholes te vergiftigen, zo konden ze de kangoeroes makkelijk vangen als die gedronken hadden! De wandeling door Kings Canyon was echt prachtig, deze locatie was denk ik de mooiste van de drie alhoewel Kings Canyon wel iets minder uniek was. Het is erg lastig om de drie locaties met elkaar te vergelijken omdat ze zo verschilden maar de combinatie van alle drie zorgt voor drie hele mooie dagen!

Na afloop van de wandeling stappen we weer in de bus, we rijden nog 6 uur voordat we eindelijk in Alice Springs aankomen. Hier overnachten we één nacht in Toddy’s Backpackers en die avond gaan we naar The Rock Bar om daar te eten en een aantal drankjes te doen. Dat het gezellig met de groep was blijkt wel als we allemaal tot behoorlijk diep in de nacht in de bar blijven. Er is leuke live muziek en het is een gezellige sfeer in Alice Springs. Ik krijg een beetje het idee dat het leefritme van veel locals bestaat uit de hele week werken en dan op vrijdag en zaterdag het loon erdoorheen drinken. Het voelt toch een beetje als terug in de tijd zijn hier in de outback. Zelfs Valerie, een oudere vrouw die met allemaal jonge backpackers in een tourgroep zat doet mee met een rondje shots en die avond sluiten we een gezellige 3 dagen op mooie wijze af.
De volgende dag word ik op tijd wakker om zo het gratis ontbijt mee te pakken. Vervolgens pleeg ik meerdere telefoontjes naar Cairns, de duiktrip die ik geboekt had was gecanceld doordat de boot gerepareerd moest worden. Gelukkig kan ik uiteindelijk met een ander bedrijf mee en komt het uiteindelijk allemaal goed. Die avond vlieg ik om 6 uur vanaf Alice Springs naar Cairns, ik heb dus nog een middagje om Alice Springs een beetje te verkennen. Michael en ik struinen wat door Alice Springs en besluiten dan op een uitkijkheuvel te gaan lunchen. Het is mooi weer en het uitzicht over de omgeving is dusdanig dat we hier blijven hangen tot ik de shuttlebus naar het vliegveld moet hebben.

Mijn vlucht naar Cairns is met Quantas en ik heb wederom een plekje bij de nooduitgang weten te claimen. We krijgen te eten en drinken op de vlucht en het verschil tussen Quantas en Jetstar is zeker te merken. Het vliegt toch wel wat ontspannener als je niet met een budgetmaatschappij vliegt. Naast me zit een Indiaans/Italiaans Australische mijnwerker die zijn familie in Cairns gaat opzoeken, hij heeft ze al drie jaar niet gezien en zijn enthousiasme werkt aanstekelijk, ook ik krijg nog meer zin om in Cairns aan te komen. Vanaf het vliegveld is er een gratis shuttlebus die je naar de dichtstbijzijnde bushalte brengt, vanaf daar kun je de bus naar Cairns nemen. De chauffeur van de shuttlebus moet echter mensen ophalen in Cairns zelf en besluit mij een gratis ritje naar het centrum te geven.
Eenmaal bij het hostel word ik hartelijk ontvangen door Marc, erg leuk om hem weer te zien. Het is ook wel een gek idee dat je een vriend van de middelbare school aan het bezoeken bent aan de andere kant van de wereld. Ik check in op mijn kamer in het hostel en bekijk Marc zijn kamer. We gaan vervolgens de stad in om aan de boulevard van Cairns bij een strandtentje nog een drankje te doen met een sigaartje erbij. Het is erg gezellig maar toch gaan we redelijk vroeg naar bed. We zijn namelijk allebei behoorlijk moe. Ik lig op een luidruchtige 8-persoonskamer waar op de zaterdagavond de hele nacht mensen af en aan lopen. Ik slaap daardoor redelijk belabberd maar heb de volgende dag toch meer dan genoeg energie.