Tazzie deel 2

Op 5 april vertrekken we ’s ochtends vroeg uit Launceston, het weer is ontzettend slecht en daarom stappen we direct in de auto om richting Cradle Mountain te rijden. We hebben een toeristengids van Tasmanië, waarin staat dat er een kaasboerderij langs de route ligt. Hier is het mogelijk om allerlei kaasjes te proeven. Tijdens de hele week eten we al regelmatig allerlei lekkere kaasjes dus dit klinkt ons als muziek in de oren. De beslissing om hier te stoppen is absoluut een goede, ze hebben allerlei soorten aparte kaassmaken. Een kleine greep uit het assortiment is wasabikaas, lavenderkaas, wilde peperkaas en chilikaas. Sommige van deze smaken klinken misschien bizar maar ze waren allemaal echt verrukkelijk. We kopen van verschillende smaken een stukje en gaan daarna weer verder met de autorit. Het regent nog steeds flink en we willen dus eigenlijk ergens heen dat een dak boven ons hoofd heeft. Tijdens het rijden zien we een bord met daarop de richting naar een aantal grotten staan. Als we dit online opzoeken, ziet het er erg leuk uit en we rijden hierheen.

Tijdens het betalen blijkt tot onze verrassing dat studenten geen ‘concession’ (korting) krijgen. De aardige man achter de balie is het met ons eens en zegt dat hij ons de korting geeft als we een klacht aan de overheid over dit beleid schrijven. De rest van onze groep vindt dit een mooie taak voor mij en even later gaan we met de gids de grot in. Deze grot is het bezichtigen meer dan waard, er zijn talloze schitterende stalagmieten en stalactieten te zien. Dit is ongetwijfeld één van de hoogtepunten van onze trip in Tasmanië maar het wordt nog beter. In de grot zitten ook zogeheten ‘glowworms’, deze zijn als het volledig donker is te zien als kleine groene stipjes. Deze ‘glowworms’ zijn een bepaald type larve dat dit groene licht uitzendt om insecten aan te trekken. Er loopt een rivier door deze grot heen waar muggen hun eieren leggen en als deze uitkomen en zelfstandig het water uit vliegen worden ze aangetrokken door het licht en opgegeten door de larves. De gids doet het licht uit en wij kunnen vervolgens genieten van een groene sterrenhemel in een pikdonkere grot. Wauw!

Als we de grot uitkomen is het niet meer aan het regenen en er is zelfs een voorzichtig zonnetje te zien. We rijden verder richting een wijngaard waar we wijn gaan proeven. Onderweg stoppen we bij Lake Barrington om daar te lunchen. Dit is echt een schitterend plekje en we denken dat het de perfecte plek is om te lunchen. Als we aan het eten zijn, blijkt er echter een aantal wespen te zijn. Dit worden er steeds meer, ze blijven vooral rond de auto hangen en uiteindelijk krijgen we deze alleen wespvrij door de chauffeur snel in te laten stappen en een stuk weg te rijden waar wij vervolgens instappen, toch hebben we van de locatie genoten. We rijden hierna naar de wijngaard en vanaf hier is er een schitterend uitzicht over Lake Barrington. We proeven een aantal wijnen maar vinden niet één wijn allemaal dusdanig lekker dat we een fles kopen. Als we weggaan is de teleurstelling van het gezicht van de sommelier af te lezen. We hebben er achteraf flink spijt van dat we niet gewoon een fles gekocht hadden, dat was wel zo netjes geweest na met zijn zessen verschillende wijnen geproefd te hebben.

Als we hierna bij Cradle Mountain aankomen is het al wat later dan gepland. Daarnaast is de tijd vandaag een uur verschoven en we hebben er niet bij stilgestaan dat het dan ook een uur eerder donker wordt. Bij Cradle Mountain doen we daarom niet de hele wandeling rond het meer aan de voet van de berg. We lopen alleen een klein stukje naar een grote overhangende rots. Hier maken we een aantal foto’s en bewonderen de locatie voordat we teruglopen. Het is dan al aan het schemeren en we moeten nog een stukje rijden, in verband met kangoeroes en andere dieren willen we voor het donker in elk geval het nationale park uit zijn en dit lukt gelukkig. We rijden vervolgens een flink stuk in het donker naar onze kamers in Queenstown. Er zijn gelukkig niet al te veel dieren op de weg en we komen dan ook zonder ongelukken aan. Onderweg waren we nog wel even gestopt om een verdwaald Aziatisch stel de weg te wijzen. Ze hadden geen idee waar ze waren en reden de verkeerde kant op dus het was maar goed dat we stopten.

Op maandag stappen we weer vroeg in de auto, we gaan naar Lake St Clair om daar een lange wandeling te doen. Eerst hebben we echter benzine nodig en dit blijkt nog een hele uitdaging. Bij het lokale tank station in Queenstown moet er met creditcard betaald worden. De creditcardautomaat is echter al een aantal jaren oud, persoonlijk denk ik dat de automaat uit de jaren '70 komt. Na een transactie is de machine 5 minuten bezig om deze te verwerken en tijdens de transactie verschijnt er een telefoon op het scherm, de machine is dan aan het bellen om verbinding te maken. Daarnaast worden buitenlandse creditcards niet geaccepteerd en even lijken we in de problemen te komen. Gelukkig heeft Julia een Australische creditcard en even later gaan we op pad. Onderweg rijden we langs een oude mijn die volgelopen is met water, dit is te bekijken vanaf een mooi uitzichtpunt en we maken een panoramafoto met ons erop. We proberen om dit zo te doen dat we er twee keer op staan. Zodra we uit de foto aan het ene uiteinde zijn rennen we om de fotograaf heen naar het andere uiteinde. Dit levert foto’s om met ontbrekende armen/benen/personen maar is ook hilarisch om te doen. De hele autorit voert ons door een schitterend stuk van Tasmanië, het is hier nog ongerept en er is weinig invloed van mensen. We stoppen nog een aantal keer voor foto’s en dan komen we bij Lake St. Clair aan. We informeren naar de mooiste wandelingen en kiezen voor een wandeling van 5 uur naar Mt. Rufus.

Voordat we op pad gaan lunchen we bij het bezoekerscentrum en hier komen we Aiden tegen. Hij studeert ook aan RMIT en wil graag met ons meelopen. Sarah en Daphne zijn iets minder van het wandelen en zij gaan een paar kleine wandelingen in de omgeving doen en van het weer genieten. De komende 3 uur leggen we een hoogteverschil van 700 meter af om ons naar de top van Mt. Rufus te begeven. Het is even bikkelen maar het uitzicht is alles meer dan waard. We hebben een ontzettend ver en goed uitzicht in alle windrichtingen en kunnen kilometers ver kijken. Om ons heen zien we alleen meren, bossen, andere bergen en wat wolken. Er is niets te zien dat aan menselijke invloed doet denken en het is echt genieten. Dit is zo’n mooie plek dat het mogelijk zou zijn om uren rond te kijken, ADEMBENEMEND!

We hebben er precies 3 uur over gedaan om bij de top te komen en terug naar beneden zou nog 2 uur moeten duren. We kunnen helaas maar een half uur op de top blijven maar wat was dit gaaf. De hele week hebben we overal slecht bereik en nog slechter internet. Boven op deze berg is de verbinding echter uitstekend, de foto’ s kunnen live naar het thuisfront verstuurd worden. Terwijl we aan de afdaling beginnen, nestelt een grote grijze wolk zich op de top van Mt. Rufus, we hebben echt ontzettend veel geluk qua timing. De terugtocht verloopt redelijk voorspoedig al is het laatste stuk wel flink langer dan we ons herinnerden na 5,5 uur komen we weer beneden aan. Beneden aangekomen, gaan we snel weer op pad om zo dicht mogelijk bij ons cottage te komen voordat het donker wordt. Wederom moeten we echter een paar uur in het donker rijden en deze keer zijn er veel opossums op de weg. Michael moet daardoor de hele tijd attent blijven en ik let ook erg goed op om alle dieren op te merken en aan te wijzen. Op een gegeven moment merk ik dat ik moe begin te worden en ik wissel daarom met Julia.

Zodra ik mijn ogen achterin dichtdoe hoor ik Sarah ‘devil’ roepen. Ik let de hele reis op alles wat we op de weg zien en zodra ik mijn ogen even dicht heb mis ik de Tasmaanse duivel, dikke pech. Hierna val ik in de auto in slaap en ik word wakker als ik een doffe ‘tok’ hoor en voel. Verdwaasd kom ik erachter dat we over een opossum heen zijn gereden, arme Possie rende recht tegen de auto aan. Als we bij de cottage aankomen zijn we helemaal overdonderd. Het is ontzettend groot en luxe. De open haard brandt al en het ziet er heel gezellig uit. Er zijn zoveel bedden dat ik een tweepersoonsbed voor mezelf heb. Voor het eerst sinds mijn vertrek bij Marthy en Geoff kan ik weer languit in een bed slapen! We hebben een gezellige avond bij de open haard en toasten op de nagedachtenis van Possie, de door ons overreden opossum. Voor het slapen gaan roken we een sigaar op de veranda. Wat een dag, wat een leven!

De volgende dag slapen we heerlijk uit en starten we langzaam op. Er is ook groot grasveld achter de cottage en in de vijver die hierachter ligt zwemt een vogelbekdier rond. Dit vogelbekdier ziet er echt heel raar uit, maar wel erg leuk om er één gezien te hebben. Vervolgens gaan we naar Mount Field National Park om daar een aantal befaamde watervallen te bekijken. Helaas heeft het die nacht niet geregend waardoor de watervallen niet in volle glorie zijn. Toch zijn ze erg indrukwekkend en ik kan hier erg van genieten. We bekijken drie verschillende watervallen en rijden vervolgens richting Hobart. In onze Tasmanië gids valt ons oog wederom op een kaasproeverij. We rijden hierlangs en deze keer hebben ze vooral Franse kazen, brie, camembert en schimmelkaas. Wederom is het erg lekker en we kopen een aantal stukjes om later te eten. Daarnaast kopen we ook een stuk heerlijke gerookte zalm.

Die avond slapen we weer in hetzelfde hostel als de eerste week en net als op de eerste dag besluiten we te gaan barbecueën op een elektrische barbecue. Het plan is om een kampvuur te maken dus Michael en ik vragen bij de VVV waar dit zou mogen. De man die daar werkt vertelt ons dat hij niet zeker weet of het ergens legaal is maar dat we niet snel bestraft zullen worden. Als ik vraag waar hij ons adviseert om een kampvuur te maken, geeft hij aan ons niets te adviseren maar op deze plek is het goed mogelijk. We lachen ons helemaal stuk, wat een fantastische kerel! We hebben onder ander zalm en kipspiesjes voor de barbecue en vooraf eten we de eerder gekochte kaasjes. Als we klaar zijn met het eten zijn we allemaal eigenlijk ontzettend moe. We maken dus geen kampvuur meer maar gaan in plaats daarvan slapen.
De volgende dag brengen we in de omgeving van Hobart door. We bezoeken eerst een gratis maar erg interessant museum. Hier leren we onder andere over het mysterie van de Tasmaanse tijger (buidelwolf), een tijgerachtig roofdier dat net als de kangoeroe een buidel had. In de 19e en 20e eeuw werd er intensief op deze roofdieren gejaagd en de laatste tijger stierf in 1936 in gevangenschap. Er zijn echter nog steeds mensen die beweren dat de Tasmaanse tijger nog bestaat, voorlopig blijft dit echter een onopgelost raadsel.

Hierna gaan we naar de botanische tuinen van Hobart waar we lunchen en door de tuinen struinen. Hierna gaan we terug naar het hostel en de rest doet een dutje terwijl Michael, Julia en ik door de haven wandelen. Vervolgens gaan we wederom naar seven miles beach om daar te barbecueën en deze keer maken we wel echt een kampvuur. Sarah heeft de volgende dag een toets en zij vliegt daarom een dag eerder terug. Nadat we gegeten hebben brengen Michael en Daphne haar naar het vliegveld. Ondertussen ruimen wij de laatste spullen van de barbecue op en steken Julia en ik het kampvuur aan. Het gesprokkelde hout is erg droog en we hebben veel kleine takjes dus dit gaat vrij gemakkelijk. We hebben nog wat aardappelen gekocht om deze in het kampvuur te bereiden en na een leuke laatste avond komen we met stinkende kleren weer bij ons hostel aan. Ik heb wel een beetje medelijden met onze kamergenoten…

De volgende ochtend is het alweer onze laatste ochtend op Tasmanië, het plan is om optimaal van de laatste dag te genieten en naar Bruny Island te gaan. Hiervoor moeten we eerst een uurtje rijden om vervolgens de veerboot te nemen. Op Bruny Island stoppen we bij een aantal uitzichtpunten met wederom scitterende natuur. De twee gedeeltes van Bruny Island zijn met een smalle landtong aan elkaar verbonden en vanaf deze landtong is het uitzicht erg mooi. Bij een baaitje is er een korte wandeling langs een mooi stuk kust die we doen. We besluiten ook om hier op het strand te lunchen aangezien er een aangenaam zonnetje schijnt. Ik neem een heerlijk verfrissende duik in de koude oceaan en dan moeten we al terug gaan rijden. We moeten die avond namelijk wel op tijd op het vliegveld zijn. Onderweg stoppen we nog bij een oesterbedrijf om van een oestertje te genieten. Helaas zijn de oesters hier een stuk minder lekker dan die in Bricheno.

We komen op tijd weer terug aan in Hobart en besluiten om hier vast avond te eten. We begonnen de vakantie met Fish en Chips en eindigen hier ook mee. De vlucht van Hobart terug naar Melbourne verloopt voorspoedig. Het eerste wat de aardige vrouw van achter de balie vraagt is of ik het erg om bij de nooduitgang te zitten. Dit scheelt ontzettend want Tiger Airways (waarmee we terugvliegen) blijkt erg weinig beenruimte te hebben. Ik zit naast twee aardige mannen waarmee ik tijdens de terugvlucht uitgebreid in gesprek raak. Voor ik het weet zijn we terug in Melbourne en dat is best een raar gevoel. Het voelt echt als het einde van een vakantie en nu moet ik ‘thuis’ weer aan de routine van het dagelijkse leven wennen. Ik ben echter nog steeds op reis en inmiddels weer druk bezig met het plannen van mijn volgende activiteiten in de buurt van Melbourne!