Duikbrevet en rotsklimmen!

Op vrijdag 8 mei begin ik wederom aan de lange reis naar Rosebud maar deze keer gaat de wekker pas om 5.40 uur. Simon heeft aangeboden om me vanaf het station van Frankston een lift te gegeven. Dit is echt ontzettend fijn, het was gister een vermoeiende dag en ik kan een uurtje extra slaap dus wel gebruiken. Voor vandaag staan er 3 verschillende duiken gepland die we gaan uitvoeren rond de haven van Blairgowrie. Voor vandaag hebben we een vierde student, Sjef heeft de cursus eerder deels gedaan maar zijn laatste cursusdag werd vanwege het slechte weer afgelast. Hij doet vandaag dus mee met de cursus. Wederom maken we onze duikspullen zelf klaar voor het duiken. Sjef vergeet echter gewichten in zijn vest te doen en hier komen we pas tijdens het duiken achter. Hierdoor kan hij helaas niet meedoen aan de duiken van die dag en de arme jongen moet wederom zonder zijn cursus afgerond te hebben terug naar Melbourne. Erg zuur voor hem en iets dat de duikschool wel had mogen controleren.

De eerste twee duiken bestaan uit het uitvoeren van de vaardigheden die we de dag ervoor ook in het zwembad gedaan hebben en daarnaast wat rondzwemmen. Het uitvoeren van de vaardigheden is een belangrijk onderdeel van de duikcursus maar niet de meest opwindende. Tussen de eerste twee duiken door blijven we in het water om een aantal oppervlakte skills te oefenen zoals het voortduwen van je duikbuddy aan het oppervlakte, het afdoen van je BCD en het strekken van benen om kramp tegen te gaan. Het water is wederom 15 graden en we zijn meer dan een uur in het water. Mijn handen en gezicht voelen erg koud aan maar desondanks geniet ik van het duiken, het is echt gaaf om het onderwater leven te kunnen observeren. Aan het einde van deze twee duiken moeten we echter een trapje met ontzettend dunne ronde treden op. Met meer dan 20 kg aan gewicht op je rug is dit normaal al een uitdaging. Als ik mijn flippers uittrek, kom ik erachter hoe koud mijn voeten zijn geworden. Ze voelen ontzettend gevoelloos aan maar als ik ze op de treden zet, doet het zelfs dan nog veel pijn. Het feit dat ik mijn voeten totaal niet kan bewegen, maakt het er niet gemakkelijker op. Vervolgens lunchen we met fish en chips, dit gaat er ontzettend goed in. Warm eten is wel iets dat we verdiend hebben. Vervolgens gaan we terug naar de haven om de laatste duik te doen. Bij deze duik gaan we de haven uit tot een diepte van 13 meter. Ik vind het echt gaaf om als je naar boven kijkt je eigen luchtbubbels zover als je kan kijken te zien opstijgen. Na afloop van deze duik heb ik officeel mijn duikbrevet! Ik vond het ondanks de kou een supergave ervaring en ben blij dat ik dit gedaan heb. Met mijn brevet kan ik volgende maand ook op de Great Barrier Reef gaan duiken, iets waar ik naar uit kijk. In de winkel koop ik voor $10 dollar een paar wetsuit handschoenen die normaal $40 zouden kostten maar ik heb bij mijn coupon voor de cursus $30 in winkelkrediet gekregen en deze handschoenen kan ik ook bij het surfen goed gebruiken. Als ik die avond terug ben in Melbourne Skype ik met Laura en we boeken ook weer een hotel voor onze trip. Mede door mijn vermoeidheid heb ik echter niet door dat ergens tijdens de boeking de datum veranderd is, domdom. Gelukkig lukt het de volgende dag door de locatie te bellen om dit op te lossen. Het is echter duidelijk bedtijd voor mij.

In plaats van het zaterdag rustig aan te doen, ga ik rotsklimmen bij Werribee Gorge. Dit is een trip die georganiseerd wordt door RMIT’s outdoor club en ik heb er veel zin in. Om half 8 ’s ochtends word ik opgehaald en na een stuk rijden en lopen komen we aan bij de rotswanden die we gaan beklimmen. Het uitzicht is schitterend en de wanden zien er behoorlijk hoog uit. Ik ben niet de enige beginner op de trip, onder andere Patrick (Tasmanië), Sarah (Engeland), Markus (Duitsland), Ka Ling (Maleisië) hebben ook nog niet veel klimervaringen en de hele dag door doe ik de meeste klimmen met hun samen. De eerste klim waarop de touwen veilig geïnstalleerd zijn, is meteen een ontzettend moeilijke maar nadat een paar mensen het gelukt is boven te komen besluit ik het ook te proberen. Ik kom een heel eind maar het lukt me absoluut niet om voorbij een heel moeilijk stuk te komen. Het klimmen is gaaf maar ik vind het tot dan toe niet heel bijzonder. Dit verandert als ik een andere klim probeer, deze klim heet Sweet Chariot en dit wordt voor mij een passende zoete overwinning. De klim is behoorlijk lang en dwingt me om helemaal tot het uiterste te gaan. Uiteindelijk lukt het om hem te voltooien en ik ben daar ontzettend blij mee, ik ben helemaal enthousiast over het klimmen. Dit was echt fantastisch! Hierna doe ik nog een aantal andere klimmen. Het is een supermooie dag met fantastisch weer, een heerlijk zonnetje en heel veel ontzettend vriendelijke mensen. Het enige nadeel is dat ik terwijl ik naar beneden gelaten werd van de laatste klim uitgleed en hard mijn knie en enkel stootte. Hier houd ik flinke blauwe plekken aan over maar ik ben desondanks helemaal enthousiast over het klimmen.
Onderweg naar Melbourne stoppen we in Bacchus March bij de locale Ierse pub voor een biertje en avondeten. Aangezien het een Ierse pub is, besluit ik voor de Guiness Pie te gaan en dit is echt een goede keuze. Na een lange dag actief zijn in de buitenlucht smaakt het meeste eten lekkerder dan normaal maar deze pie… Ik vind het lastig om onder woorden te brengen hoe goed hij smaakte, laat ik het erbij houden dat iedereen die deze optie gekozen had met een voldane lach meer at dan hij/zij eigenlijk op kon, verrukkelijk!
Als ik thuis kom ben ik ontzettend moe, die avond viert Julie echter haar verjaardag en dit kan ik eigenlijk niet missen. Ik besluit eerst even een dutje te doen, deze loopt een beetje uit de hand en ik slaap uiteindelijk 2 uur. Hierna voel ik me weer een stuk fitter en ik fiets naar Julie in Brunswick toe om haar verjaardag te vieren. Het is erg gezellig en we spelen onder andere meerdere potjes beerpong. Uiteindelijk ga ik pas rond 4 uur weer terug naar huis, het was erg gezellig!

Die zondag kom ik niet heel soepel op gang, ik ben als ik om 12 uur wakker ben nog steeds niet helemaal fit. Ik ga vandaag dus ook geen hele actieve dingen doen maar ga wel met Hunter en Michael lunchen in Fitzroy. We gaan rond 13.30 uur en belanden in een cafétje waar ik een heerlijke lamb roast op ciabatta eet. Als ik weer thuis ben skype ik met Laura en daarna ga ik uit eten met Patrick, Markus en Ka Ling. We werden zo enthousiast van het eten van gister dat we een Ierse pub in Melbourne zouden gaan proberen. Deze kleine pub heet de Snug maar helaas bleken ze helemaal vol te zitten. We gaan daarom naar de last jar waar we lekker eten (ik had de mushroom pie maar de zalm was de betere keuze) en het is wederom een gezellige avond. Ik vind het prachtig dat je mensen de ene dag leert kennen en de volgende dag ga je met je nieuwe vrienden uit eten. Het leren kennen van zoveel aardige en leuke mensen is één van mijn favoriete dingen aan Melbourne. Die avond bel ik nog even met mamma en de oma’s voor moederdag en dan is het weer tijd voor het gewone leven in Melbourne.

Op maandag ga ik naar college en daarna Skype ik met John en ruim ik mijn kamer op maar verder gebeurt er niet veel bijzonders. Op dinsdagochtend fiets ik met Guillermo naar de pink lakes. Darby en Hunter komen hier met de bus ook heen en we chillen een tijdje terwijl we ons verbazen dat het water van dit meer knalpink is! Die avond ga ik met Michael, Guillermo, Hunter, Sarah en Daphne uit eten bij Lentil as anything. Bij dit vegetarische restaurant betaal je zoveel als jij vindt dat het eten waard is en je kunt missen. Dit concept is ontstaan om mensen die een sterk wisselend inkomen hebben toch de kans te kunnen bieden om tijdens slechte tijden fatsoenlijk te kunnen eten. Het restaurantje in St Kilda heeft een sterke hippieuitstraling en het is een ervaring om hier te eten. Het eten is van redelijke kwaliteit maar ik herinner dit vooral omdat het een super gezellige avond was. We praatten over van alles en nog wat en er worden veel grappen gemaakt over allerlei onzin. Guillermo merkte na afloop terecht op dat hij in tijden niet zo hard had gelachen, ik sloot me daar absoluut bij aan.

Op woensdag ben ik lang niet zo productief als ik had willen zijn, ik doe veel minder huiswerk dan gepland maar gelukkig hoefde ik niet al teveel te doen. Die avond ga ik caven met Tom, Julie, Hunter en Darby. Tom is een Australiër die Julie, Hunter en Darby kent en ze vroegen of ik ook mee wilde en het leek me wel een gave ervaring. Het maakt niet zoveel uit dat we in het donker gaan want in de grotten is het toch donker! We rijden naar Britannia Creek waar het grottenstelsel is waar wij gaan caven. Dit is ongeveer anderhalf uur rijden van Melbourne en het regent behoorlijk deze avond. Ik ben blij dat ik een overal geleend heb van de outdoorclub want die zorgt ervoor dat mijn kleren nog enigszins droog zijn en een stuk minder modderig dan ze anders geweest waren. Door een gat in de grond gaan we de grot in en de komende twee uur klimmen, klauteren en kruipen we door de grotten heen. Er is een ondergrondse rivier in de grot en die zorgt ervoor dat we allemaal flink doorweekt zijn. We zien zelfs glowworms en het is echt heel leuk om zo een grot te verkennen. Ik probeer op een gegeven moment door een kleine ruimte te kruipen en kom een beetje vast te zitten. Hier schrik ik behoorlijk van maar gelukkig lukt het me om weer naar achter te kruipen, pfff. De volgende dag zit ik onder de blauwe plekken waarvan ik nooit door gehad heb dat ik ze opliep. Na afloop weet ik op de een of andere manier mijn bergschoenen kwijt te raken dus daar zal ik nieuwe van moeten kopen, balen!