Lekker eten in Melbourne!

Op vrijdag 24 april ga ik ’s ochtends een uurtje sporten en vervolgens naar college, die avond gaan we met een groepje uit eten bij een Koreaans restaurant, de CJ lunchbar. Jamal (Oman) vertelde dat hij hier regelmatig at en dat het eten fantastisch was en hij heeft gelijk. Het is inderdaad erg lekker! We krijgen nog sissende platen op tafel waar we allemaal vanaf eten. Ik ben erg blij dat ik in Korea enigszins met stokjes heb leren eten waardoor ik mijn voedsel naar binnen kan krijgen. Michael heeft het moeilijker en eet in een erg langzaam tempo tot hij uiteindelijk een lepel bemachtigt. Vervolgens gaan we naar Michael’s kamer om daar wat te drinken voor we uit gaan. Het is vrijdagavond en ik haal iedereen over om naar Perserverance te gaan. Het is daar wederom een ontzettend gezellige avond die tot diep in de nacht duurt.

Het was echter mijn bedoeling om rond 1 uur uiterlijk thuis te zijn. Op 25 april is het Anzac Day en dat is de Australische versie van Dodenherdenking. Deze traditie is in Australië begonnen op 25 april 1915 toen Australische soldaten landden op Gallipoli (Turks schiereiland) om daar voor het eerst deel te nemen in de Eerste Wereld Oorlog. Dit is een belangrijk onderdeel van de Australische geschiedenis geworden en Gallipoli speelt een belangrijke rol voor de Australische samenhorigheid. Ieder jaar is er een grote herdenking in veel Australische steden om 6 uur ’s ochtends. Deze zogeheten Dawn Service wordt zo vroeg gehouden de soldaten een bepaalde assocatie hadden met de rustige momenten vlak voor de zon opkwam. Dit jaar is het honderd jaar geleden dat de landing op Gallipoli plaats vond en de ceremonie is daarom nog groter dan normaal. Uit interesse voor de Australische cultuur wil ik hier graag heen maar ik verlaat Perserverance pas als deze om 3 uur dichtgaat. Slapen is niet echt een optie meer dus ik besluit de nacht door te halen. Na eerst een stuk met Anna mee gelopen te hebben fiets ik toch nog even langs huis. Rond vier uur kom ik binnen om even snel te ontbijten voordat ik naar de Shrine of Rememberance ga. Om de ceremonie vanaf dichtbij te kunnen zien wordt het aangeraden om er voor 5 uur ’s ochtends te zijn en als ik om 4.45 uur een plekje zoek sta ik nog mooi op het grote plein. De ceremonie zelf begint om 5.45 uur en eindigt een uur later. Het is een indrukwekkende ceremonie en ik ben blij dat ik gegaan ben. Wel ben ik zo moe dat ik bijna staand in slaap val. Na afloop van de herdenkingsceremonie wordt er gratis ontbijt uitgedeeld en na hier een bordje van meegepakt te hebben ga ik naar huis om rond 8 uur ’s ochtends eindelijk mijn ogen te sluiten. Op https://wordpress.com/posts/jipisgoingonanadventure.wordpress.com heb ik voor Introduction to Australian Society een blog over Anzac Day geschreven die er wat meer op in gaat.

De dag erna word ik rond 2 uur wakker om vervolgens hard te lopen. Ik heb eigenlijk best goed geslapen en voel me een stuk fitter dan ik verwacht had. Die avond spreken we met een groepje af in een bar vlak bij mijn huis. Het is namelijk de laatste zaterdag van Samu in Melbourne. Vanwege werk/stage moet hij eerder terug naar Finland en om nog een laatste keer af te spreken gaan we met zijn allen de kroeg in. Het is een gezellige avond en als de kroeg waar we oorspronkelijk waren sluit gaan we nog even door naar de volgende kroeg, deze ligt naast mijn huis en hierna ben ik dus lekker snel thuis. Het is wel gek dat de eerste persoon al naar huis gaat maar gelukkig heb ik nog even!

Die zondag moet ik eigenlijk de hele dag studeren omdat ik maandag een toets heb maar ik besluit toch nog een aantal leuke dingen te doen. Allereerst gaan we brunchen in Fitzroy, het is best lastig om een brunch restaurant te vinden dat om 12 uur niet helemaal vol zit. Uiteindelijk wachten we een half uur bij een restaurantje op Smith Street. We zijn met een flinke groep, namelijk Michael, Isa, Clémence, Tomas, Camilla en Samu en zijn vriendin. Het is een erg lekkere en gezellige brunch.
Vervolgens studeer ik een tijdje maar dit houd ik niet lang vol. Er is vandaag een Orange day festival langs de Yarra rivier. Het wordt hier op zondag gevierd maar eigenlijk is het Koningsdag in Melbourne en ik kan het niet laten hier langs te gaan. Guillermo en Michael gaan met me mee en het is duidelijk dat de meeste mensen Nederlands zijn, iedereen heeft oranje shirts aan en er worden kroketten, frikadellen, stroopwafels en zelfs haringen gegeten. Ik kom elke Nederlander die ik in Melbourne ontmoet tegen, niemand kan dit aan zich voorbij laten gaan. Guillermo proeft een haring, maar het is duidelijk niet zijn ding. Ik kan het hem niet kwalijk nemen want zelfs ik vind deze ‘Tukkerse haring’ niet echt lekker. Als ik weer thuis ben maak ik een praatje met Lang (van het restaurant) en zijn moeder heeft een kist vol avocado’s gekocht die op moeten. Hij vraagt daarom of ik een avocado smoothie wil. Dit klinkt heel apart maar ik besluit het te proberen. Het drankje bestaat uit avocado's, suiker, gecondenseerde melk en ijs en is echt lekker. Ik ben er verbaasd over hoe goed dit smaakt!

Op maandag krijg ik bij GPE mijn eerste cijfer voor dit vak terug, een 8 die 20% meetelt, een mooi cijfer! Vervolgens ga ik naar EP en de toets gaat prima, ik had blijkbaar toch genoeg geleerd. Bij dit vak hadden we vorige week een gastspreker met zijn eigen burgerketen en hij heeft iedereen uitgenodigd om een gratis burger te komen proeven. Daarom ga ik met Albin naar Ozzy burger om daar gratis te lunchen. Die avond eten we weer met een groepje op de village en vervolgens gaan we naar Turf, de bar die naast de village ligt om hier de eerste paar uren van de nacht door te brengen. De volgende dag doe ik naast college niet heel veel bijzonders, ik eet de leftovers van gisteren en werk wat aan mijn blog. Op woensdag ga ik basketballen met Mortiz en Guillermo, elke keer dat ik basketbal is het genieten maar ik blijf veel last van mijn knieën houden en daardoor doe ik het maar relatief weinig.

Van Laura heb ik een paar weken daarvoor een grote envelop gekregen met allemaal kleine envelopjes erin. Deze kleine envelopjes mag ik op bepaalde momenten open maken (mijn verjaardag, als ik een bepaald aantal maanden weg ben) of bij een bepaalde stemming (when you are bored, when you miss your family). Deze woensdag is het 29 april wat betekent dat ik 3 maanden weg ben en ik mag dus weer een kaartje openmaken. Het idee van de kaartjes is echt ontzettend lief en de briefjes en bijbehorende foto’s helpen altijd om me op te vrolijken.

Op donderdag is het schitterend weer, het voelt alsof dit wel eens de laatste echt warme zomerdag zou kunnen zijn en Aiden, Darby, Hunter en ik besluiten er optimaal van te gaan genieten door naar Brighton beach te gaan. Eerst gaan we nog even langs de gratis RMIT BBQ en vervolgens fietsen Aiden en ik langs de kust naar Brighton terwijl Darby en Hunter de tram pakken. Het is heerlijk op het strand alhoewel het water wel behoorlijk koud is. Ik besluit er toch even in te gaan om te controleren dat mijn snorkel spullen goed passen. Volgende week moet ik er namelijk mee gaan duiken! Die avond ga ik met onder andere Albin, Victor, Tomas, Isa, Camilla en Michael uit eten bij Tiamo. Een Italiaans restaurant op Lygon Street (Little Italia). Sarah en Darby vertelden dat het eten hier heerlijk was en we hebben dan ook hoge verwachtingen. Ik kies de spaghetti marinara en deze is verrukkelijk. De rest is een stuk minder enthousiast over hun gerechten, deze zijn helaas inderdaad lang niet zo goed. Ik heb blijkbaar de goede keuze gemaakt. We besluiten ergens anders een toetje te gaan eten en Victor raadt Coco Black aan en dit is een fantastische keuze. De meesten genieten van hun chocolade gerechtjes maar ik heb gekozen voor vanille-ijs met mango dressing en kokosnootkruimels, echt verrukkelijk!

Op vrijdag ga ik met Emma, een Zweedse Australiër, lunchen bij CJ lunchbar en ook dit is erg gezellig. Ik geef de laatste tijd veel geld uit aan uit eten gaan maar dat is het me absoluut waard. Ik word sterk beïnvloed door de cultuur in Melbourne om regelmatig ergens een hapje te eten, te brunchen of ergens een drankje te doen. Dat gebeurt hier een stuk meer dan in Nederland en het bevalt me wel! Na het college gaan we met een groepje mosselen eten bij de village. Darby en ik hadden gisteren bedacht dat we daar trek in hadden en binnen een paar minuten was het georganiseerd dat we de dag erna met 6 man mosselen zouden eten, heerlijk!